Kończy się pewna epoka

UWAGA! WAŻNE OGŁOSZENIA!

1. DEFINITYWNIE zarzucam pisanie "mojej opowieści". Jest dla mnie niezwykle męczące ciągłe myślenie o niej, próby dopisania czegoś nowego, poprawki starych rozdziałów i tym podobne. Jestem nią znużona i nabieram wstrętu do myśli o dalszym tego ciągnięciu. Mam również coraz mniej czasu. Szkoła i obowiązki się spiętrzają. Wena nie przychodzi - nie jest to już to samo, co dawniej, kiedy siadałam do pisania "mojej opowieści" z zapałem i entuzjazmem, zapełniając dwie lub trzy strony za jednym zamachem. Poza tym wątki zagmatwały się i ciężko mi wymyślić dalszy ciąg. Pierwsze dwa rozdziały mają niemal trzy lata, zatem odbiegają stylistycznie od mojego aktualnego sposobu pisania, a przerabianie ich i dostosowywanie wielokrotnie kończyło się fiaskiem. Poczucie, że "powinnam pisać dalej, bo wszyscy czekają i wypadałoby opublikować nowy rozdział" staje się dla mnie po prostu nieznośne. Uważam również, że nieco przeliczyłam się, co do moich możliwości, biorąc się na wstępie pisarskiej kariery za rozbudowaną powieść.
Rozumiem, że będziecie zawiedzeni i rozczarowani. Mnie również było ciężko, gdy podejmowałam tę decyzję, ale jest to, moim zdaniem najlepsze rozwiązanie. Zżyłam się z "moją opowieścią" jak z niczym innym, co napisałam. Towarzyszyła mi ona od szóstej klasy podstawówki, przez całe gimnazjum i aż do teraz. To był mój sposób wyrażania siebie, swoich fascynacji, pragnień, przekonań i marzeń. Cały pomysł zrodził się po obejrzeniu na wczasach "Władcy Pierścieni", a później umocnił po przeczytaniu książek. W każdym bohaterze zostawiłam cząstkę siebie samej (choć może tego nie widać) i każdego na swój sposób ukochałam. Może byli mi potrzebni właśnie wtedy? Nie żałuję tego, że zaczęłam pisać. Dzięki mojej opowieści rozwinęłam ogromnie swój warsztat pisarski, pomysłowość oraz horyzonty. Ale teraz dorastam. Może już nie jest mi ona niezbędna? Wspominam mile każdą chwilę spędzoną na pisaniu historii Amrota, Krysi, Joanela, Piotra i Maćka. I zawsze będę wspominać.
Pragnę przy tej okazji podziękować wszystkim, którzy wspierali mnie w mojej twórczej podróży. Dziękuję za wiarę we mnie, gdy było mi ciężko, za entuzjazm, z jakim przyjmowaliście każdy kolejny rozdział. Dziękuję za to, że Wy również pokochaliście moich bohaterów, że im kibicowaliście. Dziękuję za każdy komentarz, jaki pojawił się pod "moją opowieścią". Dziękuję za to, że wlaliście we mnie pewność siebie i odwagę. Dziękuję również za życzliwą krytykę:)
Czy Amrot będzie żył długo i szczęśliwie razem z Krysią? Tak, będzie. Zrezygnuje dla niej z nieśmiertelności i zostanie z nią na zawsze. Czy Joanel i Maciek pokonają zło, które ich ściga? Tak, pokonają. Oni również odnajdą swoją odwagę i przeżyją niesamowite przygody. Czy Piotr (którego ja kocham najbardziej) przestanie być smętnym, nudnym, marudnym kapitanem? Tak, przestanie. Znajdzie swoje szczęście i nauczy się uśmiechać. Czy Złota Puszcza zawrze pokój z Danmarkiem? Tak, zawrze. Mimo dawnych zaszłości te dwa królestwa połączy silna braterska więź. Doktor Arnes będzie wciąż doktorem, a pani Helena wciąż kochającą mamą. "Ciocia" Eliz dalej będzie pakować do tobołków Joanela masę słodyczy, a Bogusław dalej będzie prowadził swoją karczmę wpół drogi do Danmarku. I tylko Thrakon nie znajdzie swojego szczęśliwego zakończenia, bo nie należy się ono osobom takim jak on.

2. W związku z tym, co oświadczyłam powyżej, zapowiadam również, że z początkiem listopada zlikwiduję stronę "moja opowieść" na blogu. Nie widzę sensu, by dłużej się na nim znajdowała. Zatem do początku listopada każdy, kto zechce zachować ją sobie "na pamiątkę" na swoim komputerze może to uczynić - kopiując ją z mojego bloga. Zaznaczam jednakże kategorycznie, że NIE ZEZWALAM NA PUBLIKOWANIE JEJ GDZIEKOLWIEK - czy to w sieci, czy na papierze. Jest ona do Waszego i tylko Waszego użytku. Jeżeli pokażecie ją znajomym, muszą to być takie osoby, co do których JESTEŚCIE PEWNI, że zastosują się do mojego zakazu i również nigdzie tego nie opublikują.
Podobnie zamierzam zrobić z moimi wierszami, dodatkowo z tego względu, że jeśli są one w internecie (w tym wypadku na moim blogu), to nie mogę wysłać ich na żaden konkurs. One także służyły mi do wyrażania siebie i swoją funkcję spełniły. Zatem, kto chce je zachować, może DO WŁASNEGO UŻYTKU skopiować je na swój komputer.
Tu również dziękuję wszystkim, którzy pomagali mi w trudnym dziele ich tworzenia. Wyrażałam w nich swoją złość, swój gniew na świat i na to, jaki jest; wyrażałam swoje ideały i marzenia... w pewnym sensie wyrażałam całą siebie. Wsparcie było i jest dla mnie niezwykle cenne - nie mam, jak wyrazić całej wdzięczności za Waszą wiarę we mnie. DZIĘKUJĘ! DZIĘKUJĘ! DZIĘKUJĘ WAM Z CAŁEGO SERCA!!!

3. Zatem od teraz, mój blog będzie się składał jedynie z postów. Nie będą one tak częste, jak dotychczas, bowiem mój czas na pisanie znacznie zmalał ze względu na szkołę.

W tym miejscu pragnę również podziękować wszystkim, którzy wyrazili swoje poparcie dla mnie pod ostatnim postem - tym o aborcji. Był to dla mnie wyjątkowo ważny post. Cieszę się zatem, że tyle osób popiera to, co myślę i co piszę. To dla mnie niezwykle cenne:)

Na sam koniec, albo po to, by ostatecznie zdołować, albo by z doła wydźwignąć, przedstawiam Wam "wiersz" z 06.09.16., wiersz z otchłani rozpaczy, w jaką wpadłam z początkiem roku szkolnego. Wiersz szczerze o mnie, ale może i o Was...
(zachęcam do puszczenia sobie przy czytaniu tego: "Let ‘Er Buck (score) – Hidalgo" możecie to znaleźć tutaj)

Świat jest przed nami.

I nie ma kroku wstecz.

Patrzymy przez otwarte drzwi

Na zieloną dolinę.

Na rozgrzaną pustynię.

Na oblodzone góry.

Na lazurowy ocean

Na sosnowy las.

Dostaliśmy klucz.

Otwarliśmy wejście.

Ani kroku wstecz!

Nie wolno się wycofać.

Kto stchórzy nie jest godny

Mienić się dorosłym.

Nie ma już klucza do dziecięcych drzwi.

Przepadł.

Jest tylko ten.

Ten do ogromnego świata.

I będzie ciężko.

Będzie pot

I krew

I łzy.

Strach stoi tuż za nami.

„Jeszcze możesz się wycofać…”

Szepce nam do ucha.

Ale wycofać się

To właśnie znaczy stchórzyć.

Nie podjąć rękawicy.

Boję się.

Świat przesuwa się wokół mnie

Jak w kalejdoskopie.

Szkoła, koleżanki, dom,

Zadania, wymagania, sen,

Jedzenie, ból, niepewność.

Szybko.

Zbyt szybko.

Chcę osiągnąć szczęście.

Mieć dobre oceny w szkole.

Zakochać się.

Spędzać czas z bliskimi.

Napisać książkę.

Znaleźć pracę, którą będę kochała.

Zmienić świat…

Ale świat

Jest ogromny.

A ja niezwykle mała.

Bezradna.

I bardzo zagubiona.

Przepadł klucz do dziecięcego pokoju.

Nie ma go.

I nie wiem, gdzie go szukać.

Prawdopodobnie

Już nigdy go nie znajdę.

Nie chcę się z tym pogodzić.

Nie.

Tupię nogą.

To niesprawiedliwe.

Nie jestem twarda.

Wielu być może

Sądzi tak o mnie.

Ale to nieprawda.

Chciałabym tylko

Taka być.

To moja maska.

Na co dzień.

Pełna kontrola.

Opanowanie.

Idealna organizacja.

To wszystko kłamstwa.

Buduję je wokół siebie.

Bo tak naprawdę…

Też mam uczucia.

Targają mną w sprzeczne kierunki.

I obawy.

Boję się.

Wielu rzeczy.

Wielu rzeczy nie jestem zdolna znieść.

Wielu pragnę, ale nie mam odwagi,

By o nie walczyć.

Wielu rzeczy żałuję.

Nie potrafię ich sobie wybaczyć.

Bardzo wielu.

Banalnych rzeczy.

Drobnostek.

Gdzie to się stało?

Kiedy?

Kiedy zatraciłam naturalność?

Kiedy szczery uśmiech?

Optymizm?

Życzliwość?

Kiedy?

Kiedy wystrugałam pierwszą maskę?

Dlaczego?

Kiedy przestałam się cieszyć na co dzień?

Kiedy zaczęłam przygryzać wargi,

Gdy popełnię gafę?

Kiedy pierwszy raz

Potraktowałam kogoś z góry,

Czując się jednocześnie

Taka mała?

Kiedy zgubiłam

Klucze do dziecięcego pokoju?

I jak do tego doszło?

Chcę biec po zielonej trawie.

Chcę krzyczeć i śmiać się na głos.

Chcę śpiewać.

Chcę słyszeć, że wszyscy mnie kochają.

Chcę spać w pluszakach.

Chcę nosić kolorowe ciuchy.

Chcę jeździć na koniu.

Chcę, by wszystkim się podobała

Moja opowieść.

Chcę robić głupie żarty.

Chcę patrzeć w niebo.

Chcę się całować.

Chcę pięknie rysować.

Chcę pływać w morzu.

Chcę chodzić po górach

I się nie męczyć.

Chcę się przytulać.

Chcę powiedzieć wszystkim,

Jak bardzo ich kocham.

Chcę, żeby pani z polskiego

Doceniła wszystko, co robię.

Chcę codziennie jeść tort.

Chcę pędzić na rowerze.

Chcę oglądać łzawy romans.

Chcę grać dobrze na gitarze.

Chcę się objadać słodyczami.

Chcę być szczęśliwa.

Chce zmienić świat.

Uczynić go pięknym.

Dobrym.

Kolorowym.

Życzliwym.

Nie chcę dorosnąć.

Ale wygląda na to,

Że nie mam wyboru.

Boję się.

Ale to niczego nie zmieni.

Chcę być szczęśliwa.

Mam tylko ten jeden klucz.

Do dorosłości.

Otwieram drzwi.

Przede mną jest świat.

Dom został za mną.

I wiem, że kiedy się odwrócę

Zobaczę wszystkich życzliwych ludzi,

Których kiedykolwiek spotkałam.

Uśmiechają się do mnie.

Oni wszyscy

Wierzą, że mi się uda.

Osiągnąć szczęście.

I zmienić świat.

Teraz już tylko moja kolej.

06.09.16r.

Przy muzyce „Let ‘Er Buck (score) – Hidalgo”